Eerste roadtrip /First roadtrip 2022

Onderweg naar het zuiden

Underway to the southern

Direct na mijn vroege dienst was ik gelijk vertrokken voor de onverwachte roadtrip. Het had niet veel gescheeld dat het niet doorging vanwege de familieomstandigheden. Gelukkig was er eindelijk tijd vrijgekomen alleen had ik maar 1 week vakantie gekregen. Gisteravond had ik mijn koffer maar snel ingepakt. Het was mijn eerste verre roadtrip na de COVID-19 waar men geen mondmaskers meer hoefde te dragen.

Immediately after my early shift I left immediately for the unexpected road trip. It didn't make much difference that it didn't go ahead because of the family circumstances. Fortunately, time had finally become available, but I had only been given 1 week of vacation. Last night I had packed my suitcase quickly. It was my first long road trip after the COVID-19 where people no longer had to wear masks.

Ik had onderweg overnachting geregeld in Beaune ten zuiden van Dijon. Tot Luxemburg ging het lekker vlot, daarna was het al een file tot Thionville, Frankrijk vanwege de vrijdagspits en de wegwerkzaamheden. Tot voorbij Nancy viel het wel mee. Vanaf de tolstation in Gyer was het heerlijk doorrijden met cruisecontrol tot Beaune. Ik kwam bij de budgethotel terecht in de buitenwijk van Beaune. Dat hotel zag er helemaal nieuw en schoon uit. Er was geen restaurant aanwezig maar de aardige receptionste waas me daarop dat er in de loopafstand veel soorten goedkope restaurants waren. Naast de gewone chinees, pizzeria, Buffalo Bill, Griek en McDonalds vond ik tot mijn verrassing een Japanse restaurant. Wat had ik Japans eten gemist! Ik bestelde Japanse mie-gerecht met mijn favoriete Japans bier.

I had arranged overnight accommodation in Beaune south of Dijon. Until Luxembourg it went nice and smooth, after that it was already a traffic jam to Thionville, France because of the Friday rush hour and the road works. It wasn't too bad until Nancy. From the toll station in Gyer it was wonderful to continue with cruise control to Beaune. I ended up at the budget hotel in the suburb of Beaune. That hotel looked completely new and clean. There was no restaurant present but the nice reception blurted out to me that there were many types of cheap restaurants in the walking distance. In addition to the regular Chinese, pizzeria, Buffalo Bill, Greek and McDonalds, I found a Japanese restaurant to my surprise. How I had missed Japanese food! I ordered Japanese noodle dish with my favorite Japanese beer.

Voldaan liep ik terug naar het hotel en ging op tijd naar bed. De volgende morgen wilde ik zo vroeg mogelijk vertrekken maar het ontbijtbuffet was pas om 8 uur open. Goed, ik ga eerst tanken bij de Carrefour in de buurt. Na het tanken kon ik gaan ontbijten. Na het ontbijt ging ik de tolweg weer op richting Lyon. Het was soms best wat mistig in de Autoroute du Soleil. Het was niet eens zo druk daar, kon flink opschieten tot Lyon. Wilde door Lyon rijden via de oude autoroute in plaats van grote lange ringweg waar er tol geheven werd. De maxiniumsnel ging snel in stappen omlaag van 130 naar 70 km/u. Bij de lange tunnel naar 50 km/u en dwars door het gebouw. Daarna volgde een scherpe bocht langs de oever van de Rhône. Daarna was het een tijd lang 70km/h tot Givors. Ik sloeg af in de richting Saint-Etienne. 

Satisfied, I walked back to the hotel and went to bed on time. The next morning I wanted to leave as early as possible but the breakfast buffet was only open at 8 am. Well, I'm going to refuel at the Carrefour nearby first. After refueling I could have breakfast. After breakfast I went back up the toll road towards Lyon. It was sometimes quite foggy in the Autoroute du Soleil. It wasn't even that busy there, could get along well to Lyon. Wanted to drive through Lyon via the old autoroute instead of a large long ring road where tolls were levied. The maxinium speed quickly went down in steps from 130 to 70 km/h. At the long tunnel to 50 km/h and right through the building. This was followed by a sharp bend along the banks of the Rhône. Then it was 70km/h for a while until Givors. I turned off in the direction of Saint-Etienne.

De snelweg naar Sait-Etienne was zeer substandaard uitgevoerd en men mocht niet harder rijden dan 90 km/u. Na Sait-Etienne ging de snelweg over naar de voie expresse N88. Daarna tot kronkelige eenbaans weg via Mende tot de tolvrije snelweg A75. Wat een opluchting na een paar uur rijden over die kronkelige weg. Ik wou de Viaduc du Millau eens oprijden. Daar werd er tol betaald maar het was erg indrukwekkend om te zien met 7 pylonen. 

The motorway to Sait-Etienne was very substandard and one was not allowed to drive faster than 90 km/h. After Sait-Etienne the motorway switched to the voie expresse N88. Then to winding one-lane road via Mende to the toll-free motorway A75. What a relief after a few hours of driving on that winding road. I wanted to drive up the Millau Viaduct. There was a toll paid but it was very impressive to see with 7 pylons.

Ging na de Viaduc du Millau lekker uitrusten en lunchen. Naast de wegrestaurant was er een atelier waar de kunstenaar die metalen samenlast uit schroot tot mooie beelden, ik herkende de beelden Astérix en Obélix met zijn trouwe metgezel Idéfix. Na de lunch ging ik weer de A75 op. Niet lang daarna daalde die snelweg erg scherp over de lange afstand tot Bezières waar men op A9 richting Spanje uitkomt. Ik reed door naar Peripigan. Toen nam ik de voie expresse richting Andorra. Die voie expresse ging weer over in een kronkelige bergweg. Ik stopte in een mooie dorpje die echt typisch Catalaans uitzag. Wou even wat drinken maar de café was dicht, alleen 's-avonds geopend. er waren ook gezin die ook op vakantie net als ik teleurgesteld was. Niks drinken, niks ijsje voor de kids. Toen keek ik omhoog en zag een prachtig schilderachtig dorpskern bovenop de heuvel. Waarom niet effe daarheen wandelen? Wow, het was echt de moeite waard. Een bewoonster toonde trots haar gerestaueerde woning. 

Went after the Viaduc du Millau to rest and have lunch. Next to the roadside restaurant there was a studio where the artist welds those metals together from scrap metal into beautiful sculptures, I recognized the sculptures Astérix and Obélix with his faithful companion Idéfix. After lunch I went back on the A75. Not long after, that highway descended very sharply over the long distance to Bezières where one ends up on the A9 towards Spain. I drove on to Peripigan. Then I took the voie expresse towards Andorra. That voie expresse turned into a winding mountain road again. I stopped in a pretty village that looked really typical Catalan. Wanted to have a drink but the café was closed, only open in the evening. there were also family who were also disappointed on holiday just like me. No drinks, nothing ice cream for the kids. Then I looked up and saw a beautiful picturesque village center on top of the hill. Why not walk there? Wow, it was really worth it. A resident proudly displayed her restored home.

Een mooie inspiratie voor de vervolg van mijn reis. De dal richting Andorra werd langzaam steeds smaller en er liep ook een smalspoorlijn waar de beroemde Gele Kanarie rijdt, typisch knalgele treintje. Die rijdt tot vlakbij de drielandenpunt tussen Frankrijk, Spanje en Andorra in een station waar er drie verschillende spoorbreedtes samenkomen, normaal spoor van de SCNF, breedspoor van de RENFE en de smalspoor van de Gele Kanarie. De weg kruiste afwisselend er onder of over die smalspoorlijntje. Toen de dal zich ophield was het echt klimmen geblazen. Het werd echt mistig daarboven. Moest tanken in de mistige garage waar geen loodvrije benzine te krijgen was. Maar gelukkig leverde het geen probleem op. Bereikte de hoogvlakte rond de Spaanse enclave en was klimmen behoorlijk al zat, want de gemiddelde snelheid is 50 km/u of langzamer. Tot mijn opluchting naderde ik de toltunnel want het scheelt veel tijd. Na de tunnel moet ik weer klimmen tot de grens van Andorra op 2000 meter hoogte. Je zag bijna geen hand voor de ogen. Er was een douane controle omdat Andorra niet bij de EU hoort maar desondanks dat er gewoon Euro's betaald worden.

A great inspiration for the continuation of my journey. The valley towards Andorra slowly became narrower and there was also a narrow gauge railway where the famous Yellow Canary runs, typical bright yellow train. It runs close to the border triangle between France, Spain and Andorra in a station where three different gauges come together, normal track of the SCNF, broad gauge of the RENFE and the narrow gauge of the Yellow Canary. The road alternated under or over that narrow gauge railway. When the valley stopped, the climbing was really blown. It got really foggy up there. Had to refuel in the foggy garage where there was no unleaded gasoline to get. But fortunately, it did not pose a problem. Reached the plateau around the Spanish enclave and was quite tired of climbing, because the average speed is 50 km / h or slower. To my relief I approached the toll tunnel because it saves a lot of time. After the tunnel I have to climb again to the border of Andorra at 2000 meters altitude. You hardly saw a hand in front of your eyes. There was a customs check because Andorra does not belong to the EU but nevertheless that Euros are paid.

Na de douane werd ik regelmatig ingehaald door oldtimer sportwagens. Wat een mooi showspel hoe zij behendig door de haarspeldbochten salommen. Normaal klim je tot 2400 meter hoogte maar gelukkig was er nog een toltunnel die direct naar de dal voert. Ben blij dat ik niet weer hoefde te klimmen. Na de tunnel liep de weg steil omlaag maar het voerde door vele bebouwingen, rotondes, etc. Oppassen dus want er waren op regelmatige afstanden flitspalen geplaatst. Verkeersborden, wegwijzers en regels zijn in het Spaans uitgevoerd. Kwam bij de hotel Montecarlo in Encamp terecht. Ik zou daar gratis parkeren maar de parkeerkelder was te nauw en vol. Moest uitwijken naar het betaald parkeerplaats paar 100 m van het hotel vandaan.

After customs I was regularly overtaken by oldtimer sports cars. What a beautiful show game how they deftly salommen through the hairpin bends. Normally you climb up to 2400 meters altitude but fortunately there was still a toll tunnel that leads directly to the valley. I'm glad I didn't have to climb again. After the tunnel the road went down steeply but it led through many buildings, roundabouts, etc. So be careful because speed cameras were placed at regular distances. Road signs, signposts and rules are in Spanish. Ended up at the hotel Montecarlo in Encamp. I was supposed to park there for free but the parking basement was too narrow and full. Had to swerve to the paid parking lot couple 100 m away from the hotel.

In het hotel werd ik vriendelijk ontvangen, men vertelde mij dat die parkeerkelder morgen vrij komt en dat ik mijn SUV kan parkeren. Mijn kamer zag er netjes en schoon uit, typisch Catalaans ingericht. Na het installeren ging ik naar de restaurant van het hotel maar er was niet veel keus dus ik ging weer de straat op. Op een steenworp afstand zag ik een Filippijns restaurant Fiësta Manila. Waarom niet echt Filippijns eten proeven??? Er liep water uit mijn mond. Ik werd er hartelijk verwelkomd door de Filippijnse dame, die getrouwd is met Andorraan, ze legde me uit wat er in de menu stond. Ik koos er een gerecht dat het uitsprong. 

In the hotel I was kindly received, I was told that the parking garage will be available tomorrow and that I can park my SUV. My room looked neat and clean, typically Catalan decorated. After installing I went to the restaurant of the hotel but there wasn't much choice so I went back out into the street. A stone's throw away I saw a Filipino restaurant Fiësta Manila. Why not really taste Filipino food??? Water ran out of my mouth. I was warmly welcomed by the Filipino lady, who is married to Andorran, she explained to me what was in the menu. I chose a dish that stood out.

Vergezeld met Catalaans bier San Miguel was het echt genieten. Toen het tijd voor de toetje werd vroeg ik haar dat zij me gewoon mag verrassen. Zij gaf een soort heerlijk lichtzoete rijstemeelpudding. Echt zalig was dat en gaf haar een fooi. Zij bedankte me heel hartelijk. Wandelde in de richting het centrum. Het was donker en er was niet veel te zien wat er achter de hoge gebouwen schuil ging, maar er was een hint: Een gebouw had een muurschilderij van de oude dorpskern. Toen liep ik terug naar het restaurant Fiësta Manila en wou koffie drinken op de terras voordat ik ging slapen. Ik kreeg gratis koffie, wat een aardig gebaar. Terug in het hotel las ik wat en viel moe in slaap.

Accompanied by Catalan beer San Miguel it was really enjoyable. When it was time for dessert I asked her that she could just surprise me. She gave a kind of delicious slightly sweet rice flour pudding. That was really blissful and gave her a tip. She thanked me very much. Walked in the direction of the center. It was dark and there was not much to see behind the tall buildings, but there was a hint: A building had a mural of the old village center. Then I walked back to the Fiësta Manila restaurant and wanted to have coffee on the terrace before going to sleep. I got free coffee, what a nice gesture. Back at the hotel I read something and fell asleep tired.