Japan, Aomori Perfecture 06-09-2019 (14)

Citytrip in Aomori

Citytrip in Aomori

Na een goede nachtrust, ging ik me op zijn Japans baden. Eerst moest je je grondig wassen met shampoo en badzeep buiten de bad. Dan spoel je je schoon met emmers water boven je hoofd. Daarna ging je in een heet bad in. Buiten de bad was er ook een afvoer op de grond. Na lekker relaxen in bad ging ik ontbijten bij de Lawson supermarkt. Ik wilde de hele dag naar Aomori gaan voor een citytrip en de zaken voor de volgende reis te regelen. Ik huurde een fiets van Eriko voor 300 yen, om naar het station van Kuroishi te kunnen gaan, zo'n 5 kilometer verder op. Onderweg spotte ik een mooi beschilderde putdeksel.

After a good night's sleep, I started bathing in his Japanese style. First you had to wash thoroughly with shampoo and bath soap outside the bath. Then you rinse yourself clean with buckets of water above your head. Then you went into a hot bath. Outside the bath there was also a drain on the floor. After relaxing in the bath, I had breakfast at the Lawson supermarket. I wanted to go to Aomori all day for a city trip and arrange things for the next trip. I rented a bike from Eriko for 300 yen to go to Kuroishi station, about five kilometer further. Along the way I spotted a beautifully painted manhole cover.

Hoewel Kuroishi veel te bieden heeft, had ik niet veel tijd over. Voor het station lag er een postkantoor voor de mooie stempels van Kuroishi.

Although Kuroishi has a lot to offer, I didn't have much time left. There was a post office in front of the station for the beautiful stamps of Kuroishi.
 

Ik pakte weer de boemeltrein richting Hirosaki, daarna overstappen naar de stoptrein richting Aomori. Eenmaal in de stoptrein naar Aomori raakte ik aan de praat in het Engels met een leuke jonge vrouw die oude man begeleidt. Alleen had ze mondkapje aan. Ik verstond haar niet, dus we gingen samen aan het appen over alles en wat. Zij werkt als begeleidster voor de ouderen die niet met de tijd mee konden met moderne snufjes, zoals met smartphone werken. Toen zij haar modkapje afdeed zag zij er heel knap uit, maar ook heel wijs, want ze was geen doorsnee Japanse die hard op het kantoor werkt. Ze was ook heel gewoon gekleed. Ze is echt een engel die voor de ouderen zorgt. We namen afscheid van elkaar toen zij moesten uitstappen bij het station Aomori-Shin (Shin is een station waar de Shinkansen stopt). Ik ging door naar Amori-Ekiname (het eindstation) aan de haven.

I took the slow train to Hirosaki again, then transfer to the local train to Aomori. Once in the local train to Aomori I started talking in English with a nice young woman who accompanies old man. Only she was wearing a face mask. I did not understand her, so we went together talking about everything and everything. She works as a counselor for the elderly who could not keep up with the times with modern gadgets, such as working with a smartphone. When she took off her mod cap, she looked very pretty, but also very wise, because she was no ordinary Japanese who works hard at the office. She was also dressed in the usual way. She really is an angel who takes care of the elderly. We said goodbye to each other when they had to get off at Aomori-Shin station (Shin is a station where the Shinkansen stops). I went on to Amori-Ekiname (the end station) at the port.

In het station aangekomen ging ik naar het ticketburo waar ik de ticket voor de veerboot tussen Aomori en Hakodate in het eiland Hokkiado moest regelen voor de volgende dag. Ik was aan het onderhandelen over de prijs, want er zijn twee concurrende veerboot rederijen. Normaal kost het 2500 yen, terwijl met de trein door de Seikan-Tunnel van ruim 50 km lang 8000 yen kostte. Toen had de medewerkster een voorstel of ik een korting kon krijgen omdat ik doof ben. Helaas had ik geen Japans gehandicaptenkaart, maar na lang heen en weer gebel kreeg ze het voor elkaar. Ik hoefde maar 1000 yen te betalen voor een tocht van 4 uur. Ik noemde haar echt een engel. Nee, lachtte ze en ze zei dat zij eerder een kortingduivelin is dan een engel.

Arriving at the station I went to the ticket office where I had to arrange the ticket for the ferry between Aomori and Hakodate in the island of Hokkiado for the next day. I was negotiating the price because there are two competitive ferry companies. Normally it costs 2500 yen, while the train through the Seikan Tunnel of over 50 km long cost 8000 yen. Then the employee had a proposal if I could get a discount because I am deaf. Unfortunately I didn't have a Japanese disabled card, but after a long back and forth, she managed to do it. I only had to pay 1000 yen for a journey of 4 hours. I really called her an angel. No, she laughed and said she was more of a discount hen than an angel.

Voorbij het station richting de haven was er veel interessants te zien. Ik ging naar het museumschip Hakkoda Maru, een voormalige treinveerboot. Na de opening van de Seikan-Tunnel door de zeestraat tussen Honshu en Hokkiado werden de treinveerboten buiten dienst gesteld. Beide schepen liggen als museum, de ene in Aomori en de andere in Hakodate waar ik ga bezoeken in de volgende dagen. Bij de entree van Hakkoda Maru lag een stempel stand met mooie stempels.

There were many interesting things to see past the station towards the harbor. I went to the museum ship Hakkoda Maru, a former train ferry. After the opening of the Seikan Tunnel through the strait between Honshu and Hokkiado, the train ferries were taken out of service. Both ships are located as a museum, one in Aomori and the other in Hakodate where I will visit in the following days. At the entrance of Hakkoda Maru was a stamp stand with beautiful stamps.

In het schip was er een mooie wassenbeeld museum gevestigd hoe het leven aan boord en bij de haven er vroeger uitzag bij de eerste veerboten. Wow, heel levensecht! Alsof ik terug in de glorietijden ben of in een film speelde.

In the ship there was a beautiful wax statue museum about what life on board and at the port used to look like with the first ferries. Wow, very lifelike! As if I am back in the heyday or played in a movie.

Je liep verder naar het stuur cabine en diverse hutten zoals die van de kapitein.

You walked further to the steering cabin and various cabins such as the captain's.

Daarna daalde je helemaal af naar de machinekamer en de ruim waar de treinen gerangeerd stonden.

Then you descended all the way to the engine room and the hold where the trains were arranged.

Toen was de tour voorbij. De entreeprijs van 500 yen was zeer de moeite waard. Weer met mijn voeten op vaste wal ging ik naar de A-Factory, een soort markthal die gespecialiseerd is met plaatselijke lekkernijen. Aomori is vooral beroemd om zijn appels, daar zijn er talloze soorten appelgerechten. Ik kochte een gebak waar de hele appel er in verwerkt was. Pff, het was nogal machtig, ik kreeg die helemaal niet op en het was te zoet, ook nog. Nam weer een stempel.

Then the tour was over. The entrance fee of 500 yen was very worthwhile. Again with my feet on solid ground I went to the A-Factory, a kind of market hall that specializes with local delicacies. Aomori is especially famous for its apples, there are countless types of apple dishes. I bought a pastry that contained the whole apple. Pff, it was pretty powerful, I didn't get it at all and it was too sweet, too. Took another stamp.

Naast de A-Factory was er een heel interessant museum gevestigd die over de jaarlijkse Nebuta Matsuri festival ging. Bij dat festival liep er een processie waar de mensen de reusachtige gekleurde lichtgevende vloten die elementen van de Japanse folkore moesten voorstellen droegen, vergezeld door de drummers en dansers. Heel indrukwekkend was dat! Er waren echte vloten te zien die ooit gebruikt waren bij de vorige festivals.

In addition to the A-Factory there was a very interesting museum about the annual Nebuta Matsuri festival. At that festival there was a procession where the people wore the giant colored luminous fleets that had to represent elements of the Japanese folk, accompanied by the drummers and dancers. That was very impressive! There were real fleets that were once used at the previous festivals.

Ook was de entreeprijs zeer betaalbaar, nl. 600 yen. Indruk van de kleurenpracht nam ik weer wat stempels.

The admission price was also very affordable, namely 600 yen. Impressed by the beautiful colors, I took some stamps again.

Met gestempelde kaarten ging ik naar het postkantoor om die van mooie rode appelachtige stempels te voorzien. Toen dachte dat ik een afspraak had met Eriko om half 6 waar ik de gehuurde fiets zou moeten inleveren. Dus helaas op tijd weg want de treinreis duurde anderhalf uur voor de afstand van 50 km, vanwege de langzame boemeltrein. Ik kwam op tijd aan in Kuroishi en pakte de fiets weer. Terwijl ik onderweg naar Eriko haar boerderij sloeg het noodlot toe. Ik kreeg een knapband aan de voorwiel en moest weer lopen. Het duurde 1 uur naast de fiets. Intussen begon het gaan regenen. 

With stamped cards I went to the post office to provide them with beautiful red apple-like stamps. Then I thought that I had an appointment with Eriko at half past five where I would have to return the rented bicycle. So unfortunately on time because the train journey took an hour and a half for the distance of 50 km, due to the slow slow train. I arrived in Kuroishi on time and picked up the bike again. While I was on her way to Eriko's farm, fate struck. I got a banged tire on the front wheel and had to walk again. It took 1 hour next to the bike. In the meantime it started to rain.

Nat van de regen kwam ik bij Eriko aan en had ik me op zijn Japans verontschuldigd. Dat gaf niet, zei Eriko. Ik trok droge kleren aan en we praatten wat bij. Eriko vertelde over haar familie. Haar zoon en twee dochters zijn al volwassen en uit huis. Verder heeft ze een kleindochtertje waar ze erg trots op haar is. Vandaar dat een paar kamers vrijgekomen waren voor de Airbnb-verhuur. Na een leuk en onderhoudend gesprek, ging ik weer uiteten in de buurt. Ik spotte een Nepalees restaurant Potoka. Wow, ik had nog nooit Nepalees gegeten, wel Indiaas. 

Wet with the rain I arrived at Eriko and apologized in Japanese. That didn't matter, said Eriko. I put on dry clothes and we talked a bit. Eriko told about her family. Her son and two daughters are already grown up and out of the house. She also has a granddaughter where she is very proud of her. That is why a few rooms were vacated for the Airbnb rental. After a nice and entertaining conversation, I went out to dinner in the neighborhood again. I spotted a Nepalese restaurant Potoka. Wow, I had never eaten Nepalese, but Indian.

Er waren Nepalese kok en serveerster aanwezig, ik dacht dat ik gewoon Engels kon spreken. Helaas verstonden ze Engels niet, maar kreeg het menu in het Japans en Engels. Ik koos voor een vegetaritisch maaltijdsoep met reusachtige naan-brood erbij. Verder proefde ik Nepalese bier. Die maaltijdsoep was heerlijk pittig en bier was heel verkoelend. 

Nepalese cook and waitress were present, I thought I could speak English. Unfortunately they did not understand English, but got the menu in Japanese and English. I opted for a vegetarian soup with huge naan bread. I also tasted Nepalese beer. That meal soup was wonderfully spicy and beer was very cooling.

Na het eten maakte ik een praatje met de kok. Voldaan ging ik terug naar de boerderij. Liep weer langs de McDonald's en tot mijn verbazing was de kraaien poep op de stoep helemaal weggepoetst. Terug in de boerderij dronk ik mijn laatste blikje bier voordat ik naar bed ging want ik moet morgen vroeg opstaan.

After dinner I had a chat with the cook. Satisfied, I went back to the farm. Walked past the McDonald's again and to my surprise the crow's shit on the sidewalk was completely polished away. Back at the farm I drank my last can of beer before I went to bed because I have to get up early tomorrow.