Japan, Hokkiado Perfecture, Hakodate 07-09-2019 (15)

Een nieuw hoofdstuk

A new chapter

Het gaat over een nieuw hoofdstuk in mijn vakantie in Japan, namelijk naar het eiland Hokkiado. Hokkiado verschilt veel van de Japanse hoofdeiland Honshu. Andere omgeving, dunbevolkt, iets kouder, maar niet minder interessant. Ik had het heel lang er naar uitgekeken. Een nieuw avontuur gaat beginnen.

It is about a new chapter in my vacation in Japan, namely to the island of Hokkiado. Hokkiado differs a lot from the Japanese main island of Honshu. Different environment, sparsely populated, slightly colder, but no less interesting. I had been looking forward to it for a long time. A new adventure is about to begin.

Nadat ik wakker werd was Eriko met haar man al aan het werk in de schuur, groene asperges sorteren. Ik ging ontbijten in de Lawson supermarkt en kocht iets voor hun als dank voor hun gastvrijheid. Terug in de boerderij had ik mijn koffer ingepakt en de kamer opgeruimd. Daarna gaf ik Eriko lekkere snacks en bier voor haar man. Mijn geste werd zeer gewaardeerd. Toen werd het tijd om te vertrekken, bracht Eriko me naar het station in Kuroishi. Ze zei tegen me, let op de vulkaan, die spuwt stoom uit. Eenmaal toen ik in de boemeltrain zat zag ik inderdaad die vulkaan die stoomwolken uitspuwen. 

After I woke up, Eriko and her husband were already working in the shed, sorting out green asparagus. I went for breakfast at the Lawson supermarket and bought something for them as a thank you for their hospitality. Back in the farm I had packed my suitcase and cleaned up the room. Then I gave Eriko tasty snacks and beer for her husband. My gesture was much appreciated. When it was time to leave, Eriko took me to the station in Kuroishi. She said to me, watch the volcano, it spits out steam. Once I was in the slow train I did indeed see that volcano spewing steam clouds.

Ik stapte over in het station van Hiroishi, de lokale trein naar Aomori zat bomvol met forens die naar hun werk gingen. Verder heel wat scholieren met uniforms. Bij het eindstation aan de haven is er geen directe verbinding met de veerboten. De kade is liefst 5 kilometer verder op. Dus ik moest bus nemen, die 300 yen kostte. De bus zette passagiers af bij de veerboten terminal. De aanwijzingen waren in het Japans, zo kwam ik per ongeluk bij de verkeerde veerboot terecht, namelijk van de concurrent Tsugaru Kaiko Ferry. Goed dat ik op tijd mijn kaartje liet zien. De matroos wees me naar een ander veerboot, die van Seikan Ferry, die halve kilometer verder op aangemeerd was. Die vervoerde vooral trucks maar passagiers waren ook welkom. Ik haalde het gelukkig ruim op tijd. 

I switched to Hiroishi station, the local train to Aomori was packed with commuters who went to work. Furthermore, a lot of students with uniforms. There is no direct connection to the ferries at the end station at the port. The quay is no less than 5 kilometers away. So I had to take a bus, which cost 300 yen. The bus dropped passengers off at the ferry terminal. The instructions were in Japanese, so I accidentally ended up with the wrong ferry, namely the competitor Tsugaru Kaiko Ferry. Good that I showed my ticket on time. The sailor pointed me to another ferry, the one from Seikan Ferry, which was docked half a mile away. He mainly transported trucks, but passengers were also welcome. Fortunately I made it well in time.

Er was geen loopbrug, ik moest door de opklapbare luik die toegang bood tot het ruim, waar er trucks er in reden. Toen moest ik met mijn zware koffer door de steile en smalle trap naar het bovendek zeulen, echt link was dat. Aangekomen in het bovendek parkeerde ik mijn koffer en ging rondkijken. Er waren aparte slaapzalen, voor de truckers en de passagiers. Gewoon op de vloer, meer niet. Verder waren er passagiersruimte met stoelen en tafels. Geen bar of restaurant, maar vooral bekende drankautomaten en noedels- en snoepautomaten. Noedels kon men opwarmen in de magnetron-oven. Men mocht normaal gesproken niet naar buiten. Aangezien de zee kalm was kneep de bemanning het oogje dicht, dus ik mocht van de frisse zeewind genieten.

There was no walkway, I had to go through the folding hatch that provided access to the hold where trucks were driving. Then I had to drag my heavy suitcase down the steep and narrow stairs to the upper deck, that was really dangerous. Arrived in the upper deck I parked my suitcase and went to look around. There were separate dormitories, for the truckers and the passengers. Just on the floor, nothing more. There were also passenger spaces with seats and tables. No bar or restaurant, but especially well-known drinks vending machines and noodle and candy vending machines. Noodles could be heated in the microwave oven. People were normally not allowed outside. Since the sea was calm, the crew turned a blind eye so I could enjoy the fresh sea breeze.
 

De reis duurde 4 uur lang, men kon het aan de scherm zien hoever het schip afgelegd had. Om tijd te doden maakte ik een praatje met diverse passagiers. En er was WiFi aanwezig, maar die werkte met tussenpozen.

The voyage lasted for 4 hours, one could see on the screen how far the ship had traveled. To pass the time I had a chat with various passengers. And there was WiFi available, but it worked intermittently.

Was opgelucht toen ik in Hakodate aan wal ging. Dus weer via de gevaarlijke trap naar beneden en dan via het ruim het schip verlaten. Er was wel lift aanwezig, die voor de rolstoelgebruikers bestemd waren, helaas verboden voor gewone mensen met zware koffers, etc.

Was relieved when I went ashore in Hakodate. So down again via the dangerous stairs and then leave the ship via the hold. There was a lift, which was intended for wheelchair users, unfortunately prohibited for ordinary people with heavy suitcases, etc.

De wieltjes van mijn koffer hadden het erg te verduren. Ze liepen niet lekker, wat het extra lastig maakte met het dragen. Er was ook geen directe aansluiting tot het treinstation, wel was er een bus die ons naar het station van Hakodate bracht, weer 5 km verderop. Aangekomen in het station waren er liefst 4 mooie stempels aanwezig.

The wheels of my suitcase had a hard time. They did not walk well, which made it extra difficult to wear. There was also no direct connection to the train station, but there was a bus that took us to Hakodate station, again 5 km away. Arrived at the station there were no less than 4 beautiful stamps present.

Om naar het Hakodate Perry House (hostel) te kunnen gaan moest ik de tram nemen. Het hostel ligt aan de baai met interessante toeristische hotspots in de buurt op loopafstand. Het is weer 5 kilometer verder op. Er reden afwisselend oude en nieuwe trams. Hakodate heeft ruim een kwart miljoen inwoners en heeft een rijke geschiedenis. De tram stopte amper 100 meter van het hostel vandaan. Daar werd ik verwelkomd door de eigenaar Isao. Ik had ook een eigen kamer, was vermoeid van de reis en ging een paar uur slapen tot het 's-avonds werd. 

To go to the Hakodate Perry House (hostel) I had to take the tram. The hostel is on the bay with interesting tourist hotspots nearby within walking distance. It is 5 kilometers further on. Old and new trams alternated. Hakodate has more than a quarter of a million inhabitants and has a rich history. The tram stopped just 100 meters from the hostel. I was welcomed there by the owner Isao. I also had a private room, was tired from the trip and went to sleep for a few hours until it became evening.

Toen werd het tijd om uit eten te gaan. Ik liep langs de kade toen de verlichte gevel me opviel. Het was een japanse hamburger tent Lucky Pierrot, een clown als handelsmerk. Die heeft overal hamburgertenten in Hakodate zoals bij McDonald's.

Then it was time to eat out. I walked along the quay when I noticed the illuminated facade. It was a Japanese hamburger tent, Lucky Pierrot, a trademark clown. It has hamburger tents everywhere in Hakodate, such as at McDonald's.

De broodje hamburger smaakte lekker, en de friet werd geserveerd met jus en mayo. Niet slecht. Ik maakte daarna een mooie avondwandeling ervan, door mooi verlichte factory-gebouwen en ik spotte ook mooi beschilderde putdeksels.

The hamburger sandwich tasted delicious, and the fries were served with gravy and mayo. Not bad. Afterwards I made a nice evening stroll through beautifully lit factory buildings and I also spotted beautifully painted manhole covers.

Het was nog zwoel 's-avonds maar er waren nergens terrassen te bekennen en de bekende bierhal was ook dicht. Dus ik kocht wat blikjes bier en snacks bij de supermarkt 7eleven in de buurt. De snacks leken op tortilla maar in een vorm van een pijlinktvis, een bekende mascotte van Hakodate. Er werden vooral veel pijlinktvissen en krabben gevangen bij de wateren rond Hakodate. Het smaakte wel een beetje naar inktvis en was heerlijk pittig. Terug in het hostel dronk ik wat bier op buiten totdat ik in slaap viel.

It was still sultry in the evening but there were no terraces to be seen and the well-known beer hall was also closed. So I bought some cans of beer and snacks at the 7eleven supermarket nearby. The snacks looked like tortilla but in the shape of a squid, a well-known Hakodate mascot. In particular, many squids and crabs were caught in the waters around Hakodate. It tasted a bit like squid and was wonderfully spicy. Back at the hostel I drank some beer outside until I fell asleep.