Japan, Hokkiado Perfecture, Nayoro 11-09-2019 (19)

Door de bergen richting Nayoro

By the mountains to Nayoro

Na een korte nachtrust ging naar de receptie om afscheid te nemen met de oude eigenaresse, want ik moet verder reizen om op tijd bij de volgende bestemming te komen, want de afstanden in Hokkiado nemen veel tijd in beslag vanwege de lage snelheidslimieten, ook al was het erg dunbevolkt. De oude eigenaresse was niet aanwezig, in plaats kwam ik haar mollige dochter tegen. Ze oogde al niet te  vriendelijk en vroeg meteen 4500 yen voor die korte nacht. Wat een duivelin! Ik bleef koel en smeet gewoon 4 briefjes van 1000 yen op de tafel. Ze boog herhaaldelijk diep als dank, wat een huichelaarster.

After a short night's rest went to the reception to say goodbye to the old owner, because I have to travel further to get to the next destination on time, because the distances in Hokkiado take a lot of time because of the low speed limits, even though it is very sparsely populated. The old owner was not present, instead I came across her chubby daughter. She didn't look too friendly and immediately asked 4500 yen for that short night. What a shedevil! I stayed cool and just threw 4 1000 yen notes on the table. She repeatedly bowed deeply in gratitude, what a hypocrite.

Diep van binnen boos ging ik naar de supermarkt Secomart om te ontbijten. Toen kwam een duivels gedachte in me op. Na het ontbijt reed ik langzaam langs die ryokan en toeterde hard om de gasten wakker te maken. Daarna reed ik hard weg. Met voldoening reed ik weer de Nationale Route 237 op. Er reden vooral trucks, bijna geen auto. Het was een echte mooie route door de bergen, valleien, bossen. Soms zijn er tunnels en lawinegalerijen, totdat ik in een bergdorp kwam met een kruising met de Nationale Route 274. Ik sloeg die richting in, reed door de bergpas en daalde naar de grote vlakte vlakbij de stad Obihiro. Het leek wel op een platteland in de Mid-west Amerika, met kaarsrechte wegen met Amerikaans uitziende boerderijen. Echt waar! De boerderijen in Amerikaanse stijl werden in 1930 ingevoerd in Hokkiado, wat nergens voorkwam in de rest van Japan. Ik waande soms alsof ik in Amerika was. Het verschil is dat er links werd gereden en Japanse teksten ipv. Engelse teksten. Er waren overal palen met pijlen langs de wegen die de bestuurders er op wijzen dat ze links moeten rijden. Zie video Driving on rural road.

Angrily inside I went to the Secomart supermarket to have breakfast. Then a devilish thought occurred to me. After breakfast I drove slowly past that ryokan and honked hard to wake the guests. Then I drove fast away. With satisfaction I rode National Route 237 again. There were mainly trucks, almost no cars. It was a really beautiful route through the mountains, valleys, forests. Sometimes there are tunnels and avalanche galleries, until I came to a mountain village with a junction with National Route 274. I took that direction, drove through the mountain pass and descended to the great plain near the city of Obihiro. It looked like a countryside in Midwestern America, with straight roads with American-looking farms. Really! The American-style farms were introduced in Hokkiado in 1930, which was found nowhere else in Japan. I sometimes thought I was in America. The difference is that there was driving on the left and Japanese texts instead of English texts. There were poles everywhere with arrows along the roads that point out to the drivers that they have to drive to the left. See video Driving on rural road.

Ik heb op die dag geen foto's gemaakt vanwege het slecht weer en dat ik niet veel tijd had om uitstapjes te maken. Wel onderweg wat video's gemaakt met mijn smartphone. Ik stopte wel bij de plaatselijke supermarkt om te lunchen, te tanken, WiFi te gebruiken om de volgende overnachting te regelen. Ik heb meteen online bij Nisshin Guest House in Nayoro geboekt en ik kreeg al snel contact met de leuke eigenaresse Jiryeong. Ze verwachtte me rond 20.00 uur bij haar hostel. Blij dat het geregeld was vervolgde ik de weg door het platteland tot ik bij de kruising de Nationale Route 273 nam die weer door de bergen voerde. Alhoewel het 's-middags was, werd de lucht heel grauw en begon hevig te regenen. Toch was het een van de mooiste bergroute die ik gereden had. Zie video driving in the mountains. 

I didn't take any photos on that day because of the bad weather and I didn't have much time to go on trips. On the way I made some videos with my smartphone. I did stop at the local supermarket to have lunch, refuel, use WiFi to arrange the next night. I immediately booked online at Nisshin Guest House  in Nayoro and I quickly got in touch with the nice owner Jiryeong. She was expecting me at her hostel around 8 p.m. Glad it was arranged, I continued my way through the countryside until I took National Route 273 at the intersection, which again led through the mountains. Although it was in the afternoon, the sky became very gray and it started to rain heavily. Yet it was one of the most beautiful mountain route I had driven. See video driving in the mountains.

De bergwegen waren ruim en er waren geen echte haarspeldbochten, alleen het waren oude betonwegen die met afsalt overheen gelegd werden. Dat voel je een beetje trillen. De weg steeg langzaam op een lange afstand naar de bergpas net boven 1500 meter boven de zeeniveau. Er waren kruipstroken aanwezig maar ik kwam nauwelijks verkeer tegen, bijna geen dorp, een lifster, een fietser en een paar motorrijders in de 100 kilometer lange bergweg. Toen ik na de keerviaduct de bergpas Mount Mikuni op de hoogte van 1541 meter bereikte werd het erg mistig, ik reed boven de wolken, die net zo hoog zweefden als de weg. Alsof God de auto door de wolken reed. Wat een showspel! Toen reed ik de tunnel in alsof ik in de hel betrad. Midden in de tunnel flitsten de lampjes langs de weg, wat het betekende dat er wegwerkers aan het werk waren. 

The mountain roads were spacious and there were no real hairpin bends, only old concrete roads that were laid over with asphalt. You can feel a little shaking. The road slowly rose a long distance to the mountain pass just above 1500 meters above sea level. There were crawl lanes present but I hardly encountered any traffic, almost no village, a hitchhiker, a cyclist and a few motorcyclists in the 100-kilometer mountain road. When I reached Mount Mikuni at an altitude of 1541 meters after the turning viaduct, it became very foggy, I rode above the clouds, which hovered just as high as the road. As if God was driving the car through the clouds. What a show game! Then I drove into the tunnel as if I was entering hell. In the middle of the tunnel the lights flashed along the road, which meant that road workers were working.

Eenmaal de tunnel uit daalde het langzaam over een grote afstand door het woud richting Kamikawa. Ik zag een paar herten naast de weg staan. Er schijnen ook beren rond te lopen. Onderweg voelde ik een grote bult aan mijn nek, het leek wel alsof het een vloek was van die duivelin vanmorgen. Ik dacht, ik laat die bult wel nakijken door Jiryeong, want die bult deed geen pijn. Het regende steeds maar door en werd nog donkerder buiten. Toen ik in de vallei rond Kamikawa bereikte stopte ik bij de restaurant om even bij te komen met kop koffie. Bij het uitstappen voelde ik mijn benen trillen alsof ik de aardbeving voelde. Verder had ik hoofdpijn gekregen, dit alles door die vervloekte met afsalt bedekte betonweg. De trillingen ebden gelukkig langzaam weg maar het was me een bergrit wel waard.

Once out of the tunnel it slowly descended a long distance through the forest towards Kamikawa. I saw a few deer standing next to the road. Bears also seem to be walking around. Along the way I felt a big bump on my neck, it seemed like it was a curse of that shedevil this morning. I thought I would have Jiryeong check that bump, because it didn't hurt. It was constantly raining and getting darker outside. When I reached Kamikawa in the valley, I stopped at the restaurant to recover with a cup of coffee. When I got out I felt my legs tremble as if I felt the earthquake. I also had a headache, all because of the cursed concrete road covered with asphalt. Fortunately, the vibrations faded away slowly, but it was worth a mountain ride.

Bij Kamikawa ging ik de tolvrije enkelbaans autosnelweg E39 op die weer op DO-O autosnelweg E5 uitkwam richting Wakkanai, de noordelijkste stad van Japan. Zie twee video's driving on expressway en driving by the mountain tunnel. Het werd langzaam echt pikdonker en het regende nog steeds. Toen ik bij de DO-O autosnelweg E5 kwam, moest ik 800 yen tol betalen. De snelweg hield op voor Shibetsu (niet te verwarren met een stadje met zelfde naam aan de oostkust van Hokkiado!) . Het ging over in de Nationale Route 40, druk bereden weg naar het noorden. Er hingen knipperende verlichte rode pijlen boven de linkerkant van de weg, het leek wel griezelig alsof het spook me erop wees dat ik aan de goeie kant moest blijven. Zie video driving by the night.

At Kamikawa I went on the toll-free single-lane highway E39 which ended up again on DO-O highway E5 towards Wakkanai, the northernmost city of Japan. See two videos driving on expressway and driving by the mountain tunnel. It became really pitch dark and it was still raining. When I arrived at the DO-O motorway E5, I had to pay 800 yen toll. The highway stopped for Shibetsu (not to be confused with a town of the same name on the east coast of Hokkiado!). It turned into National Route 40, a busy road to the north. Flashing illuminated red arrows hung over the left side of the road, it seemed creepy as if the ghost told me to stay on the left side. See video driving by the night.

Toen ik in Shibetsu bereikte, leek Shibetsu als een hoofdstraat in een Amerikaanse stad reed. Kaarsrechte straat door het winkelcentrum die soms met neon verlicht was, met een rij van meer dan 10 stoplichten die tegelijkertijd op zelfde moment van rood op groen sprongen. Dat had ik weleens in Brussel meegemaakt dat er lange rij stoplichten die op zelfde moment van rood op groen sprongen bij de Rue de la Loi of de Rue Beliard richting de tunnels. Na 20 km verder bereikte ik Nayoro, weer hetzelfde beeld als in Shibetsu. Nisshin Guest House lag buiten ten noorden van Nayoro. Het was echt pikdonker, de buitenverlichting was heel erg schaars. Ik verdwaalde al een paar ondanks de Japanse Tomtom. 

When I reached Shibetsu, Shibetsu looked like a main street in an American city. A straight street through the shopping center that was sometimes illuminated with neon, with a row of more than 10 traffic lights that simultaneously jumped from red to green at the same time. I had experienced this in Brussels that there was a long line of traffic lights that jumped from red to green at the same time at Rue de la Loi or Rue Beliard towards the tunnels. After 20 km I reached Nayoro, again the same image as in Shibetsu. Nisshin Guest House was outside north of Nayoro. It was really pitch dark, the outdoor lighting was very scarce. I already lost a few despite the Japanese Tomtom.

Het was net over achten 's-avonds toen ik gelukkig Nisshin Guest House bereikte. Daar werd ik hartelijk verwelkomd door Jiryeong. Ik vertelde haar over mijn ervaringen vandaag, en dat ik flinke hoofdpijn had, een bult had aan mijn nek. Ze belde wat met haar vriendinnen of ze iets voor me konden meenemen. Ze maakte een Koreaanse gerecht klaar, een maaltijdsoep met ginseng wortel erin en een bordje kimchi. Het smaakte alsof het recht uit het natuur kwam. Heel bijzonder! Mijn hoofdpijn werd gelukkig wat minder. Na een poosje kwamen er 3 vriendinnen binnen, een Canadese studente die Japans leert en twee Japanse vrouwen die Engels lessen van die Candese studente gaf. Ze bekeken mijn bult aan mijn nek. Het was vermoedelijk gebeten door de grote spin afgelopen nacht toen ik sliep maar had er niets van gemerkt. Gelukkig waren de Japanse spinnen niet giftig. De bult zal na een paar dagen geleidelijk verdwijnen. 

It was just past eight in the evening when I happily reached Nisshin Guest House. There I was warmly welcomed by Jiryeong. I told her about my experiences today, and that I had a big headache, a bump on my neck. She called her girlfriends about whether they could bring something for me. She prepared a Korean dish, a soup with ginseng carrot and a plate of kimchi. It tasted like it came straight from nature. Very special! Fortunately my headache became less. After a while, 3 girlfriends came in, a Canadian student who learns Japanese and two Japanese women who taught English from that Candese student. They looked at my bump on my neck. It was probably bitten by the big spider last night when I was sleeping but hadn't noticed it. Fortunately the Japanese spiders were not toxic. The bump will gradually disappear after a few days.

De foto's hieronder werden in de volgende morgen gemaakt, zo kon men hoe Nisshin Guest House eruit zag in een mooie en mistige platteland vlakbij de spoorovergang.

The photos below were taken the next morning, so one could see what Nisshin Guest House looked like in a beautiful and misty countryside near the railway crossing.

Ik bleek de enige gast bij Nisshin Guest House te zijn, maar het was erg gezellig met 4 dames aan tafel met koffie. Het werd laat in de avond, die drie vriendinnen gingen naar huis en het werd ook tijd om naar bed te gaan. 

I turned out to be the only guest at Nisshin Guest House, but it was very nice with 4 ladies at the table with coffee. It was late in the evening, those three girlfriends went home and it was time to go to bed.