Tweede roadtrip 2022 (1)

Naar Italië

To Italy

Afgelopen nacht kon ik niet goed slapen, af en toe wakker geweest om boek te lezen tot ik weer in slaap viel. Toen de zon opkwam keek ik het raam uit, het was buiten prachtig met mist rondom de bergen. Kleede me aan en ging buiten wat wandelen voordat het ontbijtbuffet begon. Het ontbijtbuffet was erg uitgebreid en gezond en ik genoot ervan. Het werd tijd om verder te gaan, eerst via Liechtenstein waar ik enkele zaken wilde afhandelen wat ik 4 jaar geleden vergeten was om te doen.

Last night I couldn't sleep well, occasionally waking up to read a book until I fell asleep again. When the sun came up I looked out the window, it was beautiful outside with fog around the mountains. Got dressed and went for a walk outside before the breakfast buffet started. The breakfast buffet was very extensive and healthy and I enjoyed it. It was time to move on, first through Liechtenstein where I wanted to handle some things I had forgotten to do 4 years ago.

Eindelijk kon ik de Autobahn weer oprijden nu mijn Autobahnvignet geldig was. Reed via Feldkirch naar Vaduz, de hoofdstad van Liechtenstein. In Vaduz parkeerde ik gratis bij het overheidsgebouw (binnen 30 minuten). Eerst ging ik naar het bureau voor de stempel op mijn paspoort en daarna naar het postmuseum hiernaast, ook voor de stempel. Nadat alles afgehandeld is ging ik weer verder.

Finally I could get back on the Autobahn now that my Autobahn vignette was valid. Drove via Feldkirch to Vaduz, the capital of Liechtenstein. In Vaduz I parked for free at the government building (within 30 minutes). First I went to the office for the stamp on my passport and then to the postal museum next door, also for the stamp. After everything was settled, I moved on.

Reed richting Innsbrück via de Voralberger Schnellstrasse met zeer lange autotunnel Sint-Anton die ruim 15 km (bijna 10 mijlen) lang is. Voorbij die tunnel kwam ik in Tirol terecht en de enkelbaanse autoweg ging weer over in Autobahn richting Innsbrück. Aangekomen in Innsbrück wilde ik mijn benen uitstrekken in het mooi historisch stadscentrum. Echt prachtig was dat.

Drove towards Innsbrück via the Voralberger Schnellstrasse with very long car tunnel Sint-Anton which is more than 15 km (almost 10 miles) long. Past that tunnel I ended up in Tyrol and the single-lane motorway turned back into autobahn towards Innsbrück. Arriving in Innsbrück I wanted to stretch my legs in the beautiful historic city center. That was really beautiful.

Nadat ik genoten had van de stadswandeling ging ik de beroemde maar zó drukke Brenner Autobahn op met veel vrachtverkeer. Er wordt op hetzelfde moment zeer lange spoortunnel geboord tot diep in Zuid-Tirol. Wanneer die klaar moet al het vrachtverkeer via die spoortunnel gaan. De snelweg steeg geleidelijk naar 1300 m hoogte. Er was een tolstation waar men moet betalen om de Brennerpas te mogen passeren. Bij de Brennerpas aangekomen kon ik bij de laatste wegrestaurant voor de Italiaanse grens goed en uitgebreid lunchen. Na de lunch passeerde ik de grens en de autostrade werd echt drukker met vrachtverkeer. De trucks passeerden elkaar constant zodat ik niet echt kon opschieten. Reed langs Bolzano en wou daar bij Max, mijn vroegere muziekleraar langs komen. Na zijn pensioenering bij mijn vroegere school bouwde hij carriere op als klassieke muzikant gespecialiseerd in Mahler en hij is getrouwd met italiaanse vrouw. We hielden regelmatig contact met elkaar. Helaas had Max op die dag andere verplichtingen. Okay, volgende keer hopelijk beter. 

After enjoying the city walk I went on the famous but so busy Brenner Autobahn with a lot of freight traffic. At the same time, a very long railway tunnel is being drilled deep into South Tyrol. When it is finished, all freight traffic must go through that railway tunnel. The highway gradually rose to 1300 m altitude. There was a toll station where one has to pay to pass the Brenner Pass. When I arrived at the Brenner Pass, I was able to have a good and extensive lunch at the last roadside restaurant before the Italian border. After lunch I crossed the border and the highway became really busier with truck traffic. The trucks were constantly passing each other so I couldn't really hurry. Drove past Bolzano and wanted to visit Max, my former music teacher. After his retirement from my former school, he built up a career as a classical musician specializing in Mahler and he is married to an Italian woman. We kept in regular contact with each other. Unfortunately, Max had other obligations on that day. Okay, hopefully better next time.

Vlak bij Verona werd het minder druk en de autostrade werd breder zodat ik de verloren tijd kon inhalen met 150 km/uur bij de rechterkant van de 6-baans snelweg. Echt kaarsrecht waren die Autostrada. Toen ik langs Bologna reed hield mijn navigatie-apparaat me voor de gek. Volgens de navigatie moest ik de tolvrije maar drukke parallelbaan oprijden. Moest me door de rare lussen wurmen. Na 10 km kon ik weer de tolweg op. Paar euro tolkosten bespaard, maar extra tijd verspild. Weer volgas richting Rinimi. Het was echt zo saai met de kaarsrechte autostrade. Tot mijn opluchting bereikte ik de afrit naar afgelegen plaats Santarcangelo di Romagna waar ik de overnachting bij de hotel had geboekt. Het was intussen vrij donker geworden en de wegen naar die plaats waren echt afgrijselijk. Bij het hotel aangekomen was het erg lastig met het parkeren. 

Near Verona it became less crowded and the motorway became wider so that I could make up for lost time at 150 km/h at the right side of the 6-lane motorway. Those Autostrada were really straight. As I drove past Bologna, my navigation device fooled me. According to the navigation, I had to enter the toll-free but busy parallel lane. Had to squeeze me through the weird loops. After 10 km I was able to get back on the toll road. Few euros of toll costs saved, but extra time wasted. Full throttle again towards Rinimi. It was really so boring with the straight highway. To my relief, I reached the exit to the remote town of Santarcangelo di Romagna where I had booked the overnight stay at the hotel. It had become quite dark by now and the roads to that place were really horrible. When we arrived at the hotel it was very difficult to park.

De aardige receptioniste bekeek mijn paspoort en zag dat ik in Oekranië geweest was. Daarop vertelde ze dat ze daar geboren is en dat ze nu met de italiaanse hoteleigenaar getrouwd is. Toen ik in mijn kamer me aan het installeren was viel de licht plotseling uit alsof er geen stroom was. Probeerde alle lichtschakelaars maar niets hielp het. Ging weer naar de receptioniste en ze toonde dat ik mijn kaart in de gleuf moest insteken. Warempel, het licht ging weer aan. Dat was echt nieuw voor me. Naast het hotel was er een Japans restaurant. Blij dat ik weer Japans kon eten, wat had ik het gemist. Kon geen italiaans lezen. Aan de hand van de foto's bestelde ik ramen met Ashai bier. Hé, de portie was best klein en kreeg een rekening van €35 gepresenteerd, ik vroeg de serveerster in het Engels, hoe dat kwam dat het zó duur was. Tot mijn opluchting legde me uit dat men voor €35 alles mag eten als dat men wou. Oké, ik bestelde nog een gerecht en een toetje erbij. 

The nice receptionist looked at my passport and saw that I had been in Ukraine. She then told me that she was born there and that she is now married to the Italian hotel owner. When I was installing myself in my room, the light suddenly went out as if there was no power. Tried all the light switches but nothing helped it. Went to the receptionist again and she showed me to insert my card into the slot. Sure enough, the light came back on. That was really new to me. Next to the hotel there was a Japanese restaurant. Glad I could eat Japanese again, how I had missed it. Couldn't read Italian. Based on the photos, I ordered ramen with Ashai beer. Hey, the portion was quite small and was presented with a bill of € 35, I asked the waitress in English, how that was that it was so expensive. To my relief, I was explained that for €35 you can eat anything if you wanted. Okay, I ordered another dish and dessert.

Tot mijn afgrijzen zag ik mensen zich volvreten, het verkeerd gebruiken van de eetstokjes, geen kennis van de Japanse ettique, etc. Was ik maar weer terug in Japan. Had er genoeg van, ging naar het terras van de hotel en dronk een biertje voordat ik naar bed ging.

To my horror I saw people eating themselves full, using the chopsticks incorrectly, no knowledge of the Japanese ettique, etc. If only I were back in Japan. Had had enough, went to the terrace of the hotel and drank a beer before going to bed.